Wednesday, August 30, 2017

චීන යුවතියන් තිදෙනෙකුගෙන් පාඩම් තුනක්

ක්වින්ෂියා නම් වූ චීන යුවතිය මට මුණ ගැසුණේ මා මෙල්බන්හි ස්වින්බර්න් විශ්ව විදයාලයේ තොරතුරු තාක්ෂණය පිළිබඳ විද්‍යාපති උපාධිය හදාරමින් සිටියදී ය. චීනයට ආවේනික වූ දිග ඇඳුමක් ඇඳ සිටි ඈ සුන්දර යුවතියක වූවා ය. අප දෙදෙනාම එකම කණ්ඩායමක සිටි නිසා නිතර නිතර අපට හමුුවන්නට කතාකරන්නට  සිදුවිය.


විශ්ව විද්‍යාලය ආසන්නයේ කාමරයක් කුලියට ගෙන සිටි ඇය බොහෝ දේ විවෘතව මා හා කතා කළා ය. උපාධිය හොඳින් නිමකර ආපසු සිය රටට යාම ඇගේ සිහිනය විය.


”මගේ තාත්ත මා වෙනුවෙන් ගොඩක් වියදම් කරනවා” ඈ කීවා ය. ”.. තාත්තට සල්ලි තියෙන නිසා හොඳයි”


”චීනය කියන්නෙ සමාජවාදී රටක්නෙ.. ඉතින් කොහොමද ඔයාගෙ තාත්තාට අනික් අයට වඩා සල්ලි තියෙන්නෙ?”


ඈ මගේ ප‍්‍රශ්නය නොතේරුණා සේ සිනාසුණා ය.


”තාත්තට කම්හල් තියෙනවා.. ඒවායෙ මිනිස්සු වැඩ කරනවා.. තාත්තා ඒ අයට පඩි ගෙවනවා.. ඒ ව්‍යාපාර වලින් තාත්තට සල්ලි ලැබෙනවා” ක්වින්ෂියා විස්තර කළා ය.


චීනය නම් වන සමාජවාදී රාජ්‍යයේ ක්වින්ෂියාගේ පියා වැනි කම්හල් හිමි ධනවතුන්ද සිටින බව දන්නේ කීයෙන් කීදෙනාද? කම්හල් හිමියන් ධනවතුන් සමාජය හූරා කන්නන් යයි ඔවුන්ට වෛර කරන ලංකාවේ සමාජවාදීන් චීනය යනු සැබෑ සමාජවාදී රටක් නොවන බවට තර්ක කරනු ඇත. සැබෑ සමාජවාදී රටක් මේ මිහිමත කිසිදා බිහි නොවන බව ඔවුන් ඉක්මණින් තේරුම් ගත යුතු ය.


දෙවන චීන යුවති යමට හමුවන්නේ මගේ උපාධිය හමාර කර ඔස්ටේලියා රජයේ පර්යේෂණායතනයක් වන සීඑස්අයිආර්ඕ CSIRO ආයතනයේ පරිගණක ආකෘති නිමවන්නකු හා ක‍්‍රම ලේඛකයකු ලෙස සේවය කරමින් සිටියදී ය. අපේ කාර්යාලය පිහිටුවා තිබුණේ නිව් සවුත් වේල්ස් ප‍්‍රාන්තයේ පහළ කෙළවරේ පිහිටි ”වග වගා” Wagga Wagga නම් නගරයේ පිහිටි චාල්ස් ස්ටර්ට් විශ්ව විද්‍යාලයට අනුබද්ධිතව ඒ භූමියේ ම ය. (වග වගා යනු  ඕස්ටේ‍්‍රලියාවේ රට අභ්‍යාන්තරයේ පිහිටි විශාලම නගරය යයි අසා ඇත්තෙමි) ඇය පැමිණ සිටියේ ඇගේ ආචාර්ය උපාධිය සඳහා ය. ඒ සඳහා මගේ ප‍්‍රධානියා වූ මහාචාර්ය ඛාන් යටතේ ඈ පර්යේෂණ කරමින් සිටියා ය. ඇයට අසුන්ගන්නට ලැබුණේ මගේ මේසයට යාබද මේසයේ වූ නිසා අපි මිතුරන් වීමු. චීනය සම්බන්ධව දෙවන පාඩම ඇය කියා දුන්නේ ඒ අතර ය.


”උඹල හිතා ඉන්නෙ චීනෙ කියන්නෙ අලූපාට රළු ඇඳුම් ඇඳගෙන උල් තොප්පි දාගෙන හැමතිස්සෙම බයිසිකල් පැදගෙන යන නොදියුණු ජාතියක් හැටියටනෙ.. එහෙමනෙ උඹලගෙ මාධ්‍ය උඹලට කියා දීල තියෙන්නෙ.. ඒත් මං උඹට මෙහෙම කියන්නං.. වෙන කතා  ඕනෙ නැහැ... අපේ රටේ තියන එක මහපාරකට සමාන කරන්න පුලූවන් ඒ තරම් දියුණු ඒ තරම් විශාල එකම එක පාරක් වත් උඹලගේ මේ ඔස්ටේ‍්‍රලියාවෙ නෑ..”


චීනය යනු අද ලෝකය හොල්ලන්නට හැකි ආර්ථික ශක්තියකින් හෙබි රටක් යයි නොළිගන්නා අය දැන් සිටිතැයි මම නොසිතමි. අවශ්‍ය නම් ඇමරිකාව වුද දවසකින් දණ ගස්සන්නට තරම් හැකියාවක් චීනයට ඇතැයි මම කියවා ඇත්තෙමි.  ඇමරිකාවේ අරමුදල් වල ආයෝජනය කර ඇති චීන මුදල් ආපසු ඇද ගත්තොත් ඇමරිකාව හාන්සි වන බව ඒ සටහන් කියයි.


තෙවන චීීන යුවතිය කියා දුන්නේ ඒවාට වඩා හාත්පසින්ම වෙනත් පාඩමකි. ඈ මට හමුවන්නේ  දැන් මා සේවය කරන ආයතනයේදීය. ඇය හමුවූ මුල් දවසේම, ශ‍්‍රී ලාංකිකයන්, හමුවන හමුවන අයගෙන් අසන සම්ප‍්‍රදායික ගොන් ප‍්‍රශ්නයක්  මමද ඇගෙන් ඇසුවෙමි. (ඇත්තමට මා ඒ ප‍්‍රශ්නය ඇසුවේ කුමක් හෝ යමක් අසන්නට අවශ්‍යවූ නිසාම ය. ඒ ඇසුවා ඇසුවාමය.. ආපසු කිසිම දිනෙක ඒ ප‍්‍රශ්නය කිසිවකුගෙන් නාසන්නෙමැයි මම මටම පොරොන්දුවක් දීගත්තෙමි)


”ඔබ බෞද්ධයෙක්ද?”


මගේ ප‍්‍රශ්නය හමුවේ යුවතිය මදක් අපහසුවට පත්වූ බවක් පෙනුණි.


”කෙනෙකුට ආගමක් අවශ්‍යමද?” ඈ මගෙන් පෙරළා ඇසුවා ය. මම නිරුත්තරව බලා සිටියෙමි. ”.. මට ආගමක් නැහැ..” ඉන්පසු ඈ කීවා ය.


ආගමක් නැති අය ගස් ගල් වැනි හිත් පිත් නැති අය යයි සිතන අපේ ඇත්තන්ට මම ඇය පෙන්වා දෙන්නට කැමැත්තෙමි. ඇය තරම් සංවේදී කාන්තාවක මම දැක නැත්තෙමි. ඈ ශක්තිමත් හිතක් ඇත්තියකි. කරුණාවන්තය. දුකේදී කඳුළු සළන්නීය. සතුටේදී සිනාසෙන්නීය. අනෙකාගේ ප‍්‍රශ්න වලදී සංවේදී ය. දුක වේදනාව හඳුනන්නීය. ප‍්‍රදර්ශනාත්මකව ආගම් අදහන්නවුන්ට වඩා මිනිස්කමක් මම ඇය වෙතින් දකින්නෙමි.


”ආගමක් යනු අත්‍යවශ්‍ය දෙයක් ය” යනුවෙන් තිබූ පිළිගැනීම තවදුරටත් මගේ සිතේ නැත.

Thursday, August 17, 2017

මෙල්බන් ගුවන් විදුලියේ ශනිදා සාදයට සීයයි

මෙල්බන් 3zzz ගුවන් විදුලියේ සිංහල අංශයේ සෙනසුරාදා උදේ වැඩ සටහන - ශනිදා සාදය අගෝස්තු 19 වන දා සිය 100 වන වැඩ සටහන ගුවන් ගත කරනවා. එදාට අපි ෆේස්බුක් එකෙන් ඒ වැඩ සටහන සජීවීව විකාශය කරනවා. www.facebook.com/ShanidaaSaadaya/ මෙල්බන් වෙලාවෙන් උදේ හතේ ඉඳන්.  හවස 2 ට ”ශනිදා සාදයට 100යි” උත්සවය ක්රේගිබර්න් හි ලෝන් කෝට් එකේ තියෙන ලක්මැදුර ශාලාවෙදි පැවැත්වෙනවා මෙල්බන් කොන්සල් ජනරාල් ඩබ් ජී එස් ප‍්‍රසන්න මැතිතුමාගෙ ප‍්‍රධානත්වයෙන්. කලාකරුවන් සුබ පතන්නන් රසිකයන් රැසකගේ සහභාගීත්වයෙන්. විශ්වාහිණී රූපවාහිණිය ඒ උත්සවය වීඩියෝ ගත කරනවා ඔවුන්ගෙ රූපවාහිණියෙන් විකාශය කරන්න. ශනිදා සාදය වෙනුවෙන් වෙබ් අඩවියකුත් අපි එදාට එළිදක්වනවා.


මෙල්බන් නුවරින් ගුවන් ගත වන ප‍්‍රජා ගුවන් විදුලි අතරින් වැඩිම ආවරණයක් සහිත ගුවන්විදුලි සේවය 3zzz (ත‍්‍රී ටි‍්‍රප්ල් ඉසෙඩ්). 1989 ජූනි මාසයේ ඇරඹෙන 3zzz ගුවන් විදුලි සේවයෙන් ගුවන් ගත වුණ පළමු ප‍්‍රජා ගුවන් විදුලි වැඩ සටහන ගුවන් ගත වුණේ සිංහලෙන්. ඇත්තටම එදා ගුවන් ගත වෙන්නට නියමිතව තිබුණෙ වෙනත් භාෂාවක වැඩ සටහනක්. ඒ අය මැදිරියට ඇවිත් වැඩ සටහන කළත් ඒ අයගේ නොදැනුවත් කමට ඒ වැඩ සටහන ගුවන් ගත වුණේ නැහැ. ඊළඟට තිබුණෙ සිංහල වැඩ සටහන.  ඒක තමයි පළමුව ගුවන් ගත වුණේ. පළමු සිංහල නිවේදකයා විතරක් නෙවෙයි 3zzz ගුවන් විදුලි සේවයේම පළමු නිවේදකයා වුණේ උපා උපදාස.


මෙල්බන් නගරයේ උතුරුන් පිහිටි බ‍්‍රන්ස්වික් ප‍්‍රදේශයේ දැන් ආරම්භ කර ඇති විකාශන මැදිරි 6 කින් යුත් නවතම විකාශනාගාරයේ සිට ස්වේච්ඡුා නිවේදකයන් 400 ක් දෙනා භාෂා 70 කින් පැය 24 පුරාම වාඩ සටහන් මෙහෙයවන 3zzz ගුවන් විදුලියේ සිංහල සේවයේ සෙනසුරාදා උදෑසන 7 සිට 8 දක්වා ගුවන් ගත වුණ වැඩ සටහන පසුගිය කාලයේ පැවතුනේ අභාවයට යන්න ඔන්න මෙන්න තත්වයේ.


2015 සැප්තැම්බර් මාසයේදී මේ වැඩ සටහන මට බාර දෙමින් සිංහල සේවයේ කැූවුම්කරු විල්ෆ‍්‍රඞ් සිරිවර්ධන ඉල්ලූවෙ එකම ඉල්ලීමයි.


”පුලූවන් නම් මේ වැඩසටහන බාර අරගෙන ගොඩදාන්න”


මට කල්පනා කරන්න දේ තිබුණා.


මම 3zzz ගුවන්විදුලියට පළමුවතාවට සම්බන්ධ වෙන්නෙ 2000 අවුරුද්දෙ අසෝක සිල්වා සොයුරාගෙ නායකත්වයෙන් පිහිටවපු කමිටුව හරහා. එදා මට ආරාධනා කලේ රෝහණ කරුණාරත්ත.


”අපි සිංහල වැඩසටහන වෙනස් කරනවා.. අපිත් එක්ක එකතුවෙන්න” ඔහු ඉල්ලා සිටියා. හිටපු කණ්ඩායම ඉවත් වෙලා අපේ කණ්ඩායමට සිංහල සේවයේ පාලනය ලැබුනට පස්සෙ ඇත්තටම අපි යම් වෙනසක් කලා. ඉංග‍්‍රීසි භාෂාවෙන් ප‍්‍රචාරය වෙමින් තිබූ සිංහල සේවයේ සෙනසුරාදා උදේ වැඩසටහන නැවත සිංහලට ගත්තේ මේ කණ්ඩායම. ඒ සඳහා සටනක් කරන්න සිදුවුණා. එදා අපේ කණ්ඩායමේ ප‍්‍රසන්න කුරුකුලරත්න, නුවන් සමරපති, රෝහණ කරුණාරත්ත, වරුණ සාවින්ද, පැතුම් තිලකසිරි, ජගත් මුණසිංහ, බන්දු මුතුතන්ත‍්‍රී, කුඹුකගේ, නෙලුම් අමුනුගම වගේ පිරිසක් හිටියා. සිංහල සේවයේ පුරෝගාමීන් වුණ උපා උපදාස, බන්දු දිසානායක, ඞීබී කුරුප්පු වගේ අය උපදෙස් දෙන්න අප පිටුපසින් හිටියා.


සෙනසුරාදා වැඩසටහන සිංහලට ගත්තට උදේ 7ට ඇවිත් ඒක කරන්න අය හිටියෙ නැහැ. ඒ වැඬේ මගේත් ප‍්‍රසන්න කුරුකුලරත්නගේත් කර පිටට වැටුණා. අපි දෙන්නා අව්ව වැස්ස සීතල බලන්නැතුව උදේ පාන්දර ඇවිත් සෙනසුරාදා සිංහල වැඩ සටහන කළා.


ඒ අවුරුද්දෙ 3zzz ගුවන් විදුලියේ ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කරනවා. ඒ තාක් කාලයක් වසරක් පාසා පැවති කණ්ඩායම් නිලවරණ වෙනුවට වසර දෙකකට වරක් නිලවරණ පවත්වන්න තීරණය කෙරෙනවා. අපේ කණ්ඩායමට තෝරාගැනීම් දෙකක් ලැබෙනවා. එක්කෝ තවත් වසර එකහමාරක් සිට නිලවරණයට එන්න. එහෙමත් නැත්නම් මාස අටකින් නිලවරණයට එන්න. අපි ඒ වෙනකොට අපට අවශ්‍ය වෙනස ගුවන් විදුලියේ කර හමාර කර තිබුණා. බදාගෙන සිටීමේ අවශයතාවත් අපට තිබුණෙ නැහැ. ඒ නිසා මාස අටකින් අපි අලූත් කණ්ඩායමකට බලය දීලා ඉවත් වෙලා ගියා. (ඒ කාලෙ දැන් වගේ බස් වලින් සෙනග ගෙනත් කරන ඡන්ද දැමීමේ අතිශය පිලිකුල් සහගත බලූ පොරය තිබුණෙ නැහැ. අලූත් කණ්ඩායමක් ඉදිරිපත් වුණොත් හිටපු කණ්ඩායම ඔවුන්ට රේඩියෝව බර දීලා ඉවත්ව යන සම්ප‍්‍රදායක් තමයි තිබුණෙ)


ඉතින් එයින් පස්සෙ 3zzz ගුවන් විදුලියේ සිංහල අංශයට අප අමතක වෙනවා. එහි දොර අපට වැහෙනවා. ඉඳ හිට සම්මුඛ සාකච්ඡුාවකට හැරෙන්නට ගුවන් විදුලියට ගොඩවෙන්න අපට ඉඩක් ලැබෙන්නෙ නැහැ.


ඒත් යම් දෙයක් අපේ ඇඟ ඇතුළෙ නලියනවා. මේ යන ක‍්‍රමය වැරදියි. මෙයට වඩා යමක් ගුවන් විදුලියෙන් කරන්න පුලූවන් කියන දේ අපට දැනෙනවා. ඒ නිසා 2005 දී 97.4 FM ඔස්සේ ගුවන් ගත වන ප‍්‍රජා ගුවන් විදුලියක මගේ මිත‍්‍ර නිමල් අබයසේකර සමග 'පවන' සිංහල වැඩ සටහන ආරම්භ කරනවා. ප‍්‍රතිපත්තිමය ප‍්‍රශ්න මත මම මාස ගණනාවකට පසු එයින් ඉවත් වෙනවා. නිමල් ඒ ගුවන් විදුලිය නවත්වා දැමීමෙන් පස්සෙ අපි මේ ගුවන් විදුලිය නැවත පටන් ගනිමු කියලා මම යෝජනා කරනවා. ශ‍්‍රීනාත් මද්දුමගේ, දසුන් ගජමන් සහ මම මේ කණ්ඩායමට ඇතුල් වෙනවා. ශ‍්‍රීනාත්ගෙ බිරිඳ ශ‍්‍රියාණි 97.4 සේවය සමග ලිපි ගණුදෙණු කර අනුමැතිය ගන්නවා. දසුන් ගජමන්ට සම්බන්ධීකරණය බාර දෙනවා. අපි තිසර නමින් අලූත්ම ආරක වැඩ සටහනක් පටන් ගන්නවා. (තුන් ස්වරයක එකමුතුව කියන අදහසින් තිසර කියන නම යෝජනා කළේ මා ළඟින් හිටි තුෂාරි) තිසර ඉතා ජනප‍්‍රිය වැඩසටහනක් බවට පත් කරන්න අපට හැකිවෙනවා. අවුරුද්දකට විතර පස්සෙ ශ‍්‍රීනාත් අයින් වෙනවා. ඒ කාලෙ ඔහුගෙ අතිජාත මිත‍්‍රයා වෙලා හිටිය මටත් අයින්වෙන්න කරුණු කාරනා සිදුවෙනවා. දසුන් අදටත් වෙනත් නමකින් ඒ වැඩ සටහන පවත්වාගෙන යනවා.


ඒත් ඉතින් ගුවන් විදුලි උණ තාම හොඳ වෙලා නැහැ. මම 2012 දි තිසර නමින් ඔන්ලයින් ගුවන් විදුලි සේවයක් ආරම්භ කරනවා. අදටත් අතින් වියදම් කරගෙන මම පැ 24 පුරා ගුවන් ගත වන තිසර පවත්වාගෙන යනවා.


ඉතින් විල්ෆ‍්‍රඞ් 3zzz සේවයේ සෙනසුරාදා උදේ සිංහල වැඩ සටහන බාරගෙන ගොඩ දාන්න කියලා ආරාධනා කළ වෙලාවෙ මේ සියලූ අතීතය මට කල්පනා වුණා. අවුරුදු ගාණක් පහුවෙලා හරි මේ ආරාධනය කළ එක ගැන ඔහුට ස්තුති කරන්න  ඕනෙ. අපි සියල්ල අලූතින් පටන් ගමු. අපි සාකච්චා කළා. සමාජ නිවේදන සම්බන්ධ කොන්දේසිය සහ තවත් එක කොන්දේසියක් හැරෙන්නට සිංහල කමිටුව පැත්තෙන් ඉල්ලීම් තිබුණෙ නැහැ. මම ඉදිරිපත් කළ කොන්දේසි වලටත් ඔවුන් කැමති වුණා. මම සෙනසුරාදා  උදේ සිංහල ගුවන් විදුලිය බාර ගත්තා. ඒ මෙයට සති 100 කට පෙර. මට මට අවශ්‍ය ආකෘතියට අවශ්‍ය ආකාරයට වැඩසටහන වෙනස් කළා. මේ සති 100 තුළ සිංහල කමිටුවෙන් මට අබමල් රේණුවක් තරම්වත් බලපෑමක් නොවුණ බව ඔවුන්ට ගෞරවයක් ලෙස සටහන් කර තැබිය යුතුයි. මට අවශ්‍ය දේ කරන්න ඔවුන් මට පූර්ණ නිදහස ලබා දීලා තියෙනවා. නිර්මාණයක් කරන්න ඒ නිදහස ඉතා වැදගත්.



මගේ වෙනස් කිරීම් ශ‍්‍රාවකයන්ට අල්ලලා ගිය බව මුළ ඉඳන්ම මට දැනුණා. වැඩ සටහන අසන පිරිස ක‍්‍රමයෙන් වැඩි වෙන්න ගත්තා. ශ‍්‍රාවකයන් සමග සංවාදය තුළින් ඔවුන් තව තවත් ළං කර ගන්න මම උත්සාහ කළා. ඒක අල්ලලා ගියා.


වැඩ සටහනට සම්බන්ධ වෙන්න බොහෝ අය ඉල්ලීම් කළා. ඔවුන් අති දක්ෂයන්. ඒත් මගේ හිතේ යම් ආකෘතියක් තිබුණා. මට අවශ්‍ය වුණේ ඒ ආකෘතියට ගැළපෙන කණ්ඩායමක් හදාගන්න. මගේ මූලිකම කොන්දේසිය වුණේ ”පළමු තැන වැඩ සටහනට” කියන එක. තමන්ගෙ පුද්ගලික අවශ්‍යතා පස්සට ගෙන වැඩ සටහනට පළමු තැන දෙන්න පුලූවන් කණ්ඩායම අන්තිමේ මම ගොඩනගා ගන්නවා. ඒ තේජා කටුගම්පොළ සමග. ඇය පළපුරුදු නිවේදිකාවක්. බුද්ධිමත්. ඇය සමග වැඩ කරන්න පහසුයි. නම්‍යශීලීයි. ”මේක මගේ වැඩ සටහන.. අද මේක දාන්නම  ඕනෙ” කියන ආත්මාර්ථකාමී ඉල්ලීම් ඈ ළඟ නැහැ. වැඩ සටහන එදිනෙදා ඉල්ලන දේ ගැන ඇයට අවබෝධයක් තියෙනවා. ඒ සියල්ලටම වඩා ඇයට මයික‍්‍රෆෝනයක් ඉදිරියේ ක්ෂණිකව ඇසෙන ප‍්‍රශ්නයකට පවා මුහුණ දෙන්න තරම් දැණුමක් සහ හැකියාවක් තියෙනවා. ඒක තමයි සජීවී ගුවන් විදුලියක ප‍්‍රාණවත්බව රැක ගන්න අවශ්‍යම කාරණය. ඒක තමයි නිවේදකයෙකුගේ ප‍්‍රවීණත්වය.


අපි අවුරුද්දක් යන්න කලින් සමස්ථ ඔස්ටේ‍්‍රලියාවේ හොඳම ජනවාර්ගික ගුවන් විදුලි වැඩසටහන් හතර අතරට පත්වෙනවා. ඒක විශාල ජයග‍්‍රහණයක්.


 ඕනෑම උත්සවයකට පන්සලකට සමාජ වැඩකට ගියාම හමුවන නාඳුණන අසන්නන්ගෙන් ලැබෙන ප‍්‍රතිචාර අප විශ්මයට පත් කළා. ඔවුන් අපට කොයි තරම් ආදරය කරනවාද යන්න දැනෙන විට අපි තව තවත් උනන්දු වුණා. ඔවුන්ගේ සුබ පැතුම් සහ හෘදයංගම බව අප ඉදිරියට ගෙන යන ගාමක බලවේගය බවට පත්වුණා.


පහුගිය වෙසක් දා යුරෝක් පන්සලේ භක්ති ගීත ගායනයේ නිවේදක කටයුත්ත කරලා වේදිකාවෙන් බහින වෙලාවෙ මා ළඟ ඇවිදගෙන ආව මා නාඳුනන හිතවතා මට තාම මතකයි.


”ජගත්.. ඔයා කොහොදි හරි හමුවෙකල් මං බලාගෙන හිටියෙ.. මට අහන්න තියෙන්නෙ එකම එක ප‍්‍රශ්නයයි.." ඔහු ඇසූ ප‍්‍රශ්නයට දෙන්න මා ළඟ උත්තරයක් නැහැ. ”අනෙක් අය ගැන අපි හිතන්නෙ නැහැ... අපි අපේ වැඬේ උපරිමයෙන් කරගෙන යන්න උත්සාහ කරනවා” මං කිව්වෙ එච්චරයි.


ශනිදා සාදය ආරම්භයේ සිටම මං විශ්වාස කළ දෙයක් තිබුණා. ඒ අවුරුදු තිහකට වැඩි කාලයක් මාධ්‍ය එක්ක ඉඳලා මට ලැබිල තියෙන ඉව. මං ඒ ඉව විශ්වාස කරනවා. මං අමරදේව, නන්දා මාලිනී, සුනිල් එදිරිසිංහ වගේ ගායකයන්ට ඉතාම ගරු කරනවා. ඔවුන් අපේ ලෝකයේ දැවැන්තයන්. ඒත් ඔවුන්ගේ දැවැන්ත ප‍්‍රභාවෙන් අනෙක් කලාකාරයන් වසාගෙන ඉන්න එකට මම විරුද්ධයි. විදග්ධ කලාවත් සමගින්ම එයට සමගාමීව ජනප‍්‍රිය කලාවත් පවතිනවාය කියන කාරණය මම විශ්වාස කරනවා. ජෝතිපාල, මිල්ටන් මල්ලවාරච්චි, ගේ‍්‍රෂන් , මිල්ටන් පෙරේරා, එම් එස්, ඇන්ටන් ජෝන්ස්, ඇන්ජලින්, ලතා, සුජාතා, මර්වින්, ක්ලැරන්ස්, ඇනස්ලි, ඉන්ද්‍රාණි පෙරේරා, මරියසෙල් - දෙයියනේ කොයි තරම් ගායක ගායිකාවන් ඉන්නවද? මේ අයගෙ හොඳ නිර්මාණ ජනප‍්‍රිය නිර්මාණ නැද්ද? කොයි තරම් තියෙනවද? ඇයි මේ බොහෝ මෙල්බන් සිංහල ප‍්‍රජා ගුවන් විදුලි ඔවුන්ගෙ ගී ප‍්‍රචාරය නොකරන්නෙ? මේ ප‍්‍රශ්න මගේ හිතේ ගොඩ ගැහුණා. වෙනසක් කරන්න බොහෝ අය බයයි. ඒත් අපි කොටුවෙන් පිට හිතන මිනිස්සු. අප කළ වෙනස ගැන අපට සතුටුයි. අද මේ සමහර ගුවන් විදුලි වලට තමන් කොටු වෙලා හිටිය රාමු වලින් පිට පනින්න සිදුවෙලා තියෙනවා. ඒක හොඳ ලක්ෂණයක්.  සතුටට කාරණයක්. මිත‍්‍රවරුණි. කොටුවෙන් පිට හිතන්න. ඒක තමයි අපි ඔවුන්ට දීපු පණිවිඩය.


”හැටේ දශකයේ සින්දු දාලා රේඩියෝ එකක් ජනප‍්‍රිය කරන්න බැහැ” ශනිදා සාදය ආරම්භ කළ දවස් වල මට ඇහෙන්න ඇණුම් පද කීව අය හිටියා. සමහරු නම ගිය කලාකරුවෝ. මං නෑහුණා වගේ හිටියා. මගේ වැඬේ කරගෙන ගියා. අපට අප ගැන කිසිම අවිශ්වාසයක් නැහැ. අප යමක් කරන්නෙ ඉතාම දැනුම්වත්ව.


අප විශ්වාස කළ පිරිසක් අප වටේ එකතු වුණා. අදත් එකතු වෙනවා. ප‍්‍රවීණ මාධ්‍යවේදී අසෝක තිලකරත්න, ගාමිණී පැළෑඳ, මහීල් මුණිදාස, දයාන් රණසිංහ, දේවිකා සේනාධීර, චින්තක සිරිකුමාර, දිනෙල්කා දර්ශණී , සඳමාල් වර්ණකුලසූරිය, නුවන් සමරපති, ඉන්දික රුවන්පතිරණ, ලංකාවේ සිට උදව් කළ නැසීගිය තරුණ ගුවන් විදුලි ශිල්පියා නුවන් ඇතුළු පිරිස කොහොම අමතක කරන්නද? හෙට අනිද්දා ශනිදා සාදයට අලූත් වැඩසටහන් සමග එකතුවෙන තවත් අය ගැන අපි පසුව කතා කරමු.


අපට අලූත් අදහස් හිඟයක් නැහැ. අලූත් වැඩ සටහන් රැසක් අපි ඉදිරියේදි ශනිදා සාදයට ගේනවා. අපේ පැය පුරවන්න අවශ්‍ය තරමටත් වඩා වැඩි වැඩසටහන් ප‍්‍රමාණයක් අප ළඟ තියෙනවා. ඒ නිසා හැම වැඩ සටහනක්ම සතිපතා විකාශය කරන්නත් අපට ඉඩ නැහැ. ඒක එක අතකින් හොඳයි. වැඩ සටහනේ විවිධත්වය රැුක ගන්න ඒක හොඳ දෙයක්. අපේ පැයේ හැම තත්පරයක්ම අපට වටිනවා.


අනිත් අයටත් අපි සහෝදරත්වයෙන් කියන්නෙ අලූතින් හිතන්න. අපව අනුකරණය කරන්න එපා කියලයි.


99 වන වැඩසටහනෙදි තේජා අපූරු කතාවක් කිව්වා.


”ශනිදා සාදය ආමන්ත‍්‍රණය කරන්නෙ ඔබේ බුද්ධියට පමණක් නෙවෙයි. ශනිදා සාදය ඔබේ හදවතටත් කතා කරනවා”


අපි මේ තාක් කාලයක් කරගෙන ආවෙ ඒක තමයි වුණත් පළමු වතාවට ඒක වචන වලට හැරෙව්වෙ තේජා. 99 අවසන් කරලා ගෙදර ගියාට පස්සෙ මගේ හිතේ දෝංකාර දුන්නෙ ඒ වචන. ඒ කතාව කොයි තරම් ඇත්තද?


”අද වැඩ සටහන අහනකොට අපේ ඇස් වලට කඳුලූ ආවා” කී දෙනෙක් නම් එහෙම කියලා දුරකතන ඇමතුම් දීලා තියෙනවද? තමන්ගෙ පුද්ගලික දුක් වේදනා දුරකතනයෙන් අප සමග කී දෙනෙක් නම් කියලා තියෙනවද? ඔවුන් සනසන වදනක් අපෙන් ලැබෙන බවට ඔවුන් තැබූ විශ්වාසය නොකඩන විට ඔවුන් කොයි තරම් සතුටට පත්වුනාද? මේ ඔස්ටේ‍්‍රලියාවේ කිසිම සිංහල ගුවන් විදුලියක් අත්නොවින්ද සබඳතාවක් - අත්නොවිඳි සංවේදනයක් නොවේද? අපට එයිටත් වඩා සතුටක් අවශ්‍යද?


තේජා කිව්ව කතාව ඇත්ත. ශනිද සාදය හදවතක් තියෙන ගුවන් විදුලියක්. ඒ නිසා තමයි 100 ක් පිරෙන අගෝස්තු 19 වෙනිදා මම ගුවන් විදුලියට අලූත් පාඨයක් හඳුන්වාදෙන්නෙ.


”ශනිදා සාදය - හදවතක් ඇති ගුවන් විදුලියක්”






Tuesday, August 15, 2017

බටඅත මතක නැවතත්

අපේ තාත්තගෙ බීඩි ව්‍යාපාරය පවත්වාගෙන ගිය බටඅත පුරන්ව ගිය වෙල්යායට මායිම්ව තිබුණ පුංචි ගේ ගැන මං මීට කලින් ලියලා තියෙනවා. තාත්තා හම්බන්තොට කච්චේරියේ ඉතිරිකිරීමේ ව්‍යාප්ති නිලධාරියකු ලෙස සේවය කළ කාලයේ තමයි ඔය ඉඩම බටඅත පදිංචි කෙනෙකුගෙන් මිලට අරගෙන තිබුණෙ. එක්දාස් නවසිය පනස් ගණන්වල ඉඩම ගන්න වෙලාවෙ තාත්ත ඒ මිනිස්සුුන්ට කටවචනයෙන් පොරොන්දුවක් වෙලා තිබුණා.


”මං කවද හරි මේ ඉඩම විකුණනවා නම් තමුසෙලාටම දෙනවා”


මාතර කතරගම පාරෙ බටඅත වෙල්යාය පහුකරනකොටම තිබුණ කාමර දෙකක මේ ගෙදර බිත්තියේ ලෙකු අකුරින් ”බටඅත බීඩි කර්මාන්තශාලාව” කියලා ඇඳලා තිබුණා. ගේ ඉස්සරහින් ”බටඅත කැලය” නමින් ප‍්‍රසිද්ධව තිබුණ මහ කැලේ.


තාත්තා රට වටේ ගිය දුෂ්කර සේවය අවසන් කරලා අපේ ගම වෙච්ච නුගේගොඩ ස්ථිර පදිංචියට නැවත ආවට පස්සෙත් අපි ඉස්කෝලෙ නිවාඩු කාලෙට බටඅත යන පුරුද්දක් තිබුණා. (මේ කාලෙ වෙනකොට බීඩි ව්‍යාපාරය නැවතිලා) කෝච්චියෙන් මාතරට ගිහින් එතන ඉඳලා බස්එකේ බටඅතට යන ගමනට අපට රසවත් එකක් වුණා. ඒ කාලෙ බටඅත ගමේ හිටිය පුංචි මිනිස්සු තාත්තට ආදරෙයි. අපි එහේ ගියාම බොහොම සාදරයෙන් පිළිගන්න හැටි තාම මතකයි.


අර පුංචි ගෙදර ඇරලා අපි සතියක් හමාරක් බටඅත නැවතිලා ඉන්නවා. විවේක සුවයෙන්. කැලේ අයිනෙන් වැටිලා තිබුණ පාරෙන් ගිහින් බටඅත වැවෙන් නානවා. එහෙමත් නැත්නම් හුංගම වැවට යනවා.

බටඅත ගමේ අය අපි බලන්න ආවාම හුංගම මං ඉපදුණ කාලෙ කතා, අපේ අක්ක බටඅත ඉඳන් පයින්ම හුංගම විජයබා විද්‍යාලයෙ හෝඩියෙ පන්තියට ගිය කතා, කතාවෙනවා.


පුරන් වෙල්යාය පටන්ගන්න තැන පුංචි තේ කඩයක් තිබුණා. මම සමහර වෙලාවට ගිනි කාස්ටකේ තියෙද්දිම වෙල හරහා මහ පාර දිගේ ඇවිදගෙන යනවා අර කඬේට ඥානකතා ගන්න. ඒ කාලෙ දැන් වගේ පියාඹන වාහන තිබුණෙ නැති නිසා පුංචි දරුවකු වුණ මගේ ඒ ගමන අවදානම් එකක් වුණේ නැහැ.


වාහන ගියේ බොහොම අඩුවෙන්. වැඩියෙන්ම ගියේ මගී ප‍්‍රවාහනයේ යෙදුණ ”ඩෙ‍්‍රපරි” කියලා හැඳින්නුව පුංචි බස් ජාතියක්. බස් එකක් කිව්වට පුංචි ලොරියක් වගෙයි. බොඩිය ලී වලින් හදල තිබුණෙ. දෙපැත්තෙන් කවුළු. ලී බංකු. මිනිස්සු ඒ වාහනේට නැග්ගෙ පිටිපස්සෙන් කිබුණ පඩියකින්. බස් ජනසතු කරලා තිබ්බ කාලෙකත් ඒ වගේ පුද්ගලික ප‍්‍රවාහණ සේවයක් තිබුණෙ කොහෙමද කියලා අදටත් මං දන්නෙ නැහැ.


පළමු සහ අවසාන වතාවට තලප කෑවෙත් බටඅත ගමනකදිම තමයි. කුරහන් තලප කියන්නෙත් හැලප වගේ පැණි රස කෑමක් තියලයි ඒ කාලෙ මං හිතා හිටියෙ. ඒත් තාත්ත ළඟ කාලයක් වැඩ කරපු පියදාස අපට කන්න තලප හදාගෙ ආවට පස්සෙ තමයි මට තරු විසිවුණේ. මුව මස් හොද්දක පොඟවලා ගුලි පිටින් තලප ගිලින එක පුංචි අපට හුඟක් අමාරු වුණා.


තාත්ත විශ‍්‍රාම යන කාලෙ වෙනකොට බටඅත ගේ සහ ඉඩම රැකගැනීම අපට ප‍්‍රශ්නයක් වෙලා තිබුණා. සමහර අය ඒක අල්ලගන්න උත්සාහ කරන බවක් පෙණුනා. පියදාස මේ කාලෙ වෙනකොට බටඅතින් පෙළවහක් කරගෙන එහෙම පදිංචි වෙලා හිටියෙ. පියදාස අදටත් තාත්තත් අපටත්  බොහොම හිතවත් කෙනෙක්.  දැන් වුණත් කතරගම යනවා නම් අපි බටඅත පියදාසගෙ ගෙදරට ගොඩවලා තමයි යන්නෙ.


”මහත්තයෝ පොඩි කඩ කෑල්ලක් දාගන්න ඒ ඉඩම මට දෙන්න” කියල පියදාස ඉල්ලූවා. ඇත්තටම ඒ ඉඩම කඩ කෑල්ලකට එහෙමත් නැත්නම් රෙස්ටුරන්ට් එකකට කියාපු තැන.


”බෑ පියදාස.. මං අර මිනිස්සුන්ට පොරොන්දුවක් වෙලා තියෙනවා ඉඩම විකුණනවා නම් ඒ අයටම දෙනවා කියලා” තාත්තා කිිව්වා.


”ඒ අය අතේ ඉඩම ගන්න සල්ලි නෑ මහත්තයා” පියදාස කියනවා.


”කමක් නෑ”


තාත්තා අර මිනිස්සුන්ට පණිවුඩයක් යවනවා මුද්දර ගාස්තුව විතරක් හොයාගෙන එන්න කියලා. අවුරුදු තිහකටත් කලින් කට වචනයෙන් වෙච්ච පොරොන්දුව ඉෂ්ඨ කරමින් තාත්තා බටඅත ඉඩම ආපහු අර මිනිස්සුන්ටම නොමිලයේම ලියලා දෙනවා.


”ලක්ෂ ගාණක් පාඩු වුණත් වචන වෙනස් කරන්න බෑ පුතේ” තාත්ත කිව්වෙ එහෙමයි.



පසු සටහන

මේ කතාව මතකයට ආවෙ අම්මව සිහිපත් කරමින් නංගි මූණුපොතට දාල තිබුණ සේයාරුවක් දැකීමෙන්. ඒ පින්තූරෙ තාත්තගෙ අතින් කොටසක් වැහෙන්න යම් පාටක් ගාලා තියෙන බව පෙනෙනවා. පාට ගාලා ඒ කොටස වැහුවෙ අපේ මාමා - නැසීගිය චිත‍්‍රශිල්පී - සිනමා කලා අධ්‍යක්ෂක - ස්ටීවන් ගුණතිලක. එහෙම කළේ අම්මගෙ පින්තූරෙ වෙන් කරලා ගන්න. අම්මගෙ ඒ පින්තූරෙ දාලා තමයි තාත්තගෙ ”බියුටි බීඩි” පැකට් එක නිර්මාණය කරලා තිබුණෙ. ඒ කාලෙ ඩිජිටල් වැඩ තිබ්බෙ නෑනෙ. හැම කලා නිර්මාණයක්ම අතින් තමයි.

අපේ අම්මගෙ නම බියටි‍්‍රස්. ඒ නමෙන් තමයි තාත්ගෙ ව්‍යාපාර වලට යෙදුණ ”බියුටි” නම ආවෙ. බියුටි බීඩි, බියුටි පපඩම්, බියුටි ස්ටෝර්ස් කූල් ස්පොට් ඇන්ඞ් ෂූ පැලස්

Sunday, August 6, 2017

සතුටට ලියමි

ආශා ඩී පෙරේරා කිවිඳියගෙ පළමු කවි පොත අගොස්තු 19 වෙනිදා නිකුත් වෙනවා. මං හිතුවෙම නැති මොහොතක ඈ ඇගේ පොතේ පෙරවදන මට ස්කෑන් කර එවනවා.


මේ වගේ පුංචි සටහනක් ඇති ඇහැට කඳුලක් එක් කරන්න.


සැරින් සැරේ ලැබෙන මේ වගේ කෘතවේදීත්වය හඟවන සටහන් කියවද්දි හිතට ඇතිවෙන්නෙ අහිසංක සතුටක්. අඬබෙර නොගැහැව්වට මං නිෂ්ශබ්දව යමක් කරළා තියෙන බව ඒ සටහන් මට කියනව. ජීවිතේට ඒ සතුට ඇති.


2001 අවුරුද්දෙ කැටපත් පවුරවෙබ් අඩවිය ආරම්භ කළ දා ඉඳන් අද දක්වා කොයි තරම් අලූත් නිර්මාණකරුවන් කාරියන් රැසක් මං දිරිමත් කරලා තියෙනවද කියලා කල්පනා කරද්ද මටම පුදුමයි. ලෝකෙ හතර දිග්බාගෙ ඉඳන් කැටපත් පවුරට ලියපු බොහෝ කවියන් කිවිඳියන් ඒ බව සිහිපත් කරමින් වරින් වර එවන ඊමේලයක දැවටුණ සුන්දරත්වය මෙතෙකැයි කියන්න බැහැ.


අන්තර්ජාලයේ මුල් අවදියේ, අන්තර්ජාලයේ සිංහල හිඟවුණ ඒ අවදියේ, මූණූපොතක් නොතිබුණ ඒ අවදියේ කැටපත් පවුර හරහා සිදුවුණ කාර්යභාරය ගැන කිසි කෙනෙක් ඇහැක් ඇරලා බැලූවෙ නැහැ.


යමක් කළේ තරංග ජයසේන ඇතුළු බූන්දියෙ කොල්ලො කෙල්ලො ටික විතරයි. කටක් ඇරලා යමක් කිව්වෙ කේ කේ සමන් කුමාර විතරයි.


(අන්තර්ජාල කවිය පිළිබඳ පර්යේෂණ නිබන්ධයක් කරමින් ඉන්න විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යාවක් නම් ළඟදි කතා කරලා විස්තර ටිකක් ඉල්ලා ගත්තා)


කැටපත් පවුර පහළට දාන්න කුහක කම් කළ අය නම් අඩු නැතිව හිටියා.. ගාණක් නැහැ ඒ ගැන.. මට මොකද? ඒ අයගෙ සතුටනෙ..


සමහරවිට වැරැද්ද මගෙම වෙන්න ඇති. යමක් කරබාගෙන කරනවා විනා අණබෙර ගහන්න නොගිය එක මගෙම වරද වෙන්න ඇති. ලංකාවෙ කිසිම පත්තරේක කැටපත් පවුර ගැන එක වාක්‍යයක් වත් නොලියවුනේ ඒ නිසා වෙන්න පුලූවන්. (අර කවුද කිව්වා වගේ මං ගෑල්ලමයෙක් නොවෙච්ච නිසා වෙන්නත් ඇති)


විවිධ පත්තරවල මං අඳුණන අය කොයි තරම් හිටියත් මං කවදාවත් කටක් ඇරලා ඉල්ලලා නැහැ මේ ගැන යමක් ලියපං කියලා.  මං එහෙම ඉල්ලීමක් කළා නම් කවදාවත් ඒක අහක දාන්නෙ නැති බවත් මං දන්නවා..


”කැටපත් පවුරරට අවුරුදු පහක් පිරුණා.. දහයක් පිරුණා... පහළොවක් පිරුණා..” ඒ කිසිම වෙලාවක මට ඒව ලෝකෙට කියන්න අමතක වුණා..


මං ඔන්න ඔහෙ කරබාගෙන යනවා.. අදත් එහෙමයි. හෙටත් මං මට ඇහැක් විදිහට අලූත් කොල්ලෙකුට හරි කෙල්ලෙකුට හරි අතක් දෙනවා.. උන් ආදරෙන් එවන ඊ්මේල් කෑල්ල මට රටක් වටිනවා..


යන දාක මං අරන් යන්නෙ ඒ සුන්දර මතක විතරයි..

Wednesday, August 2, 2017

මෙය සාධාරණ සටනක් නොවේ

රාජපක්ෂ ආණ්ඩුකාලයේ ගුවන්විදුලියට අරක්ගෙන සිටි හඞ්සන් සමරසිංහ ”රට යන අත” නම් හඩු වැඩ සටහනක් සෑම දිනකම උදෑසන ගුවන් ගත කළේ ය. එහි ප‍්‍රධාන අරමුණ ඔහුට කතා කරන්නට වේදිකාවක් තනා ගැනීමත් රාජපක්ෂට විරුද්ධව සිටින්නවුන්ට අපහාස අවලාද නැගීමත් ය. මෙය අසා සිටින්නට අප‍්‍රසන්න වැඩසටහනක් වුවත් විනෝද සමය අසන්නාක් මෙන් මම ද දිනපතා මේ වැඩ සටහනට සවන් දෙමින් සිටියෙමි.


එක්තරා දවසක මේ හඩු වැඩ සටහනේ අපූරු යමක් සිදුවිය. හඞ්සන් සමරසිංහ එදින කතා කරමින් සිටියේ ලංකාවේ උසස් අධ්‍යාපනය ගැන ය. එක් අවස්තාවක සජීවී ලෙස වැඩ සටහනට දුරකතනයෙන් සම්බන්ධ වන්නේ විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යාවකි. ඇය පේරාදෙණිය විශ්ව විද්‍යාලයේ අධ්‍යාපනය ලබමින් සිටින්නේ යයි ඇයම කීවාය. කතා කිරීමේ අරමුණ චෝදනාවක් කිරීම ය. ඇය ඉදිරිපත් කරන්නේ අපූරුම චෝදනාවකි. නිකම්ම නොවේ. අඬන සයිස් එකෙනි.


”අපි දුක් මහන්සි වෙලා වැඩි ලකුණු අරන් විශ්ව විද්‍යාලයට ඇවිත් මහන්සි වෙලා පාඩම් කරලා ගන්න උපාධියම අඩු ලකුණු ගත්ත බාහිර උපාධියට ලියාපදිංචි වෙච්ච අයටත් දෙන එක සම්පූර්ණ වැරදි වැඩක්..” ශිෂ්‍යාවගේ චෝදනාව එබන්දකි. ඇය පුන පුනා කියන්නේ ඒ උපාධිය විශ්ව විද්‍යාලය  තුළ ඉගෙනුම ලබන අයට පමණක් සීමා විය යුතු බවම ය.


රට යන අත වැඩසටහනේ හඞ්සන් සමරසිංහ ඇසූ හොඳම ප‍්‍රශ්න දෙකෙන් පළමුවැන්න ඔහු ඇසුවේ එවිට ය.


”එතකොට මේ දරුවා කියන්නෙ ඒ බාහිරව ඉගෙන ගන්න ළමයින් උපාධිය ගන්නෙ පාඩම් කරන්නෙවත් නැතුවයි කියන එකද?”


”ඒව මං දන්නෙ නෑ.. මං කියන්නෙ ඒ අයට අපේ උපාධියම දෙන එක වැරදියි කියලයි.. ඒක මහන්සි වෙලා විශ්ව විද්‍යාලයට එන අයට කරන අසාධාරණයක්.. බාහිර උපාධි දීම නවත්තන්න  ඕනෙ.. ”


හඞ්සන් ගේ දෙවන හොඳම ප‍්‍රශ්නය ඊළඟටය.


”එහෙම නං මේ ළමය කියන්නෙ විශ්ව විද්‍යාලයට යන්න ලකුණු කීපයක් අඩුවුණ දරුවො මොනා කරන්න  ඕනෙ කියලද? ගස් නගින්න.. පොල් කඩන්න.. එහෙමද?”


ශිෂ්‍යාව එතැනින් එහාට කතා කළේ නැත.


තමන්ගේ පරපුරේ එවුන්ට උසස් අධ්‍යාපන මග වසා දමන්නට පෙළපාලි යන අද විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යයන්ගේත් අර ශිෂ්‍යාවගේත් වෙනසක් මා දකින්නේ නැත. කුහක කමට එහා ගිය දෙයක් මෙහි නැත.


ධනපතියන්ගේ දරුවෝ එංගලන්තයට ඇමරිකාවට  ඕස්ටේ‍්‍රලියාවට හෝ අඩුම ගානේ නේපාලයට බංග්ලාදේශයටවත් ගොස් උපාධි ලබා ගනිති. කෙළවෙන්නේ කොහොම කොහොමින් හරි මුදලක් සොයාගෙන අධ්‍යාපනයක් ලබා ඉදිරියට යන්නට වෙහෙසවන මධ්‍යම පාන්තික දරුවන්ටම පමණකි.


මේ සටනට ජනතා සහයක් නැත්තේ ඒ නිසාම ය.